Inntak skal formi framar

Kvöld eitt var ég að horfa á einhvern stórvitringinn á sjónvarpsstöðinni Omega (en þeir eru ófáir á þeirri ágætu stöð) býsnast óhemju yfir því hvað íslam væru fölsk trúarbrögð, og vildi meina að Allah væri alls ekki sami guðinn og sá guð sem kristnir menn tilbiðja.

Fátt eitt er um spakmæli þetta að segja annað en það að þarna er viðhafður alger ruglingur á formi og inntaki. Allar heilvita manneskjur hljóta að sjá að það er helbert aukaatriði hvaða nafn menn kjósa guði sínum (eða öllu heldur hvaða nafn samfélag það sem þeir tilheyra hefur innprentað þeim að nota yfir guð).

Dýr það er Íslendingar kalla hest nefna Þjóðverjar pferd en Spánverjar caballo. En þó er fyrirbærið sem vísað er til með þessum ólíku orðum nákvæmlega hið sama. Og fyrst það á við um einfalt náttúrufyrirbrigði eins og hrossið, hversu miklu fremur gildir það ekki um fenómen sem er í eðli sínu ofar og handan allra orða og allrar hugsunar, eins og guð er í augum allra trúarbragða sem á annað borð trúa á slíkan æðri mátt.

(Orð Omega-spekingsins, sem vitnað var til í upphafi pistilkorns þessa, verða þá aðeins sett í skynsamlegt samhengi ef hann er fjölgyðistrúar og heldur að til séu tveir aðskildir guðir, þ.e. Biblíuguðinn og Allah, sem séu að heyja hildi sín á milli um sálir manna. En þar sem bæði kristindómur og íslam eru staðföst eingyðistrúarbrögð getur sá varla verið skilningurinn sem leggja ber í ummæli hans).

Allah, Jehóva, Brahman - hvar sem guð er einlæglega tilbeðinn í anda og sannleika, þar krýp ég niður með hinum trúaða, og hirði akkúrat ekkert um hvaða tilteknu samsetningu hljóða hann hefur frá barnæsku verið vaninn á að láta út úr sér til að tákna hinn æðri mátt.