Sjálfelska, ó sjálfselska!

Alveg finnst mér það ömurlegt hvað orðið ´sjálfselska´ hefur neikvæða merkingu í íslensku. Varla er til verra hnjóðsyrði á vorri tungu en að uppnefna manneskju ´sjálfselskupúka´ eða eitthvað í þá veru.

Staðreyndin er hins vegar sú að sjálfselska (í jákvæðri merkingu þess orðs) er bráðnauðsynleg undirstaða allrar annarrar elsku. Sýnið mér manneskju sem hatar sjálfa sig, en elskar samt annað fólk! Þið getið ekki fundið nein dæmi þess, enda eru slík dæmi ekki til. Hatur í eigin garð elur átómatískt af sér hatur í annarra garð.

Sumir myndu meira að segja ganga svo langt að segja að sjálfselskan sé ekki aðeins nauðsynlegt heldur einnig nægjanlegt skilyrði elsku til annarra: að manneskja sem hafi í hjarta sér sannan kærleik til sjálfrar sín beri sjálfkrafa ást í brjósti til meðsystkinanna.

Hið versta við mörg afbrigði kristindómsins (ekki öll, en býsna mörg) er að þau innræta fólki króníska minnimáttarkennd og sjálfshatur: að forakta sjálft sig sem vonlausa og viðbjóðslega syndara sem verðskuldi ekkert annað en dóm og helju.

Gagnstætt slíkum sjónarmiðum birti ég hér sem niðurlag þessa pistils vísukorn eitt sem ágæt og vitur manneskja gaukaði að mér um daginn:

"Ég er gull og gersemi / gimsteinn elskuríkur. / Ég er djásn og dýrmæti / Drottni sjálfum líkur."