Blúsinn lengi lifi!

Sífellt er ég að uppgötva nýjar og frjósamar lendur í tónlistinni, og síðustu vikur hef ég fókuserað mikið á þá undursamlegu músíktegund blúsinn.

Blúsinn er alls ekki flókin tónlist tæknilega séð. En einfaldleikinn í strúktúrnum leynir mjög á sér: það er ábyggilegt að nánast engin önnur músík býður upp á jafn breiða palettu í tilfinningu og tjáningu.

Sérstaklega eru það þrír blúsmenn sem hafa fangað athygli mína og sálu: heitir sá fyrsti Stevie Ray Vaughan, hvítur rafgítarblúsleikari frá Texas sem lést sorglega langt fyrir aldur fram fyrir nokkrum árum. Og leyfi ég mér að fullyrða að hann tók bæði Hendrix og Clapton í bakaríið, eins ótrúlegt og það hljómar! Til þess að sannfærast um að þessi djarfa staðhæfing er rétt bendi ég lesendum á að kíkja á útgáfu Vaughans af Hendrix-klassíkernum ´Voodoo Chile´ sem finna má á Youtube.

Heitir sá annar Boubacar Traoré og kemur frá landinu Malí í Afríku. Í tónlist þessa mikla meistara heyrir maður mjög greinilega hinar afrísku rætur blússins - þessi músík gæti nánast verið komin úr bómullarplantekrunum í Mississippi (að tungumálinu slepptu).

Heitir sá þriðji Mississippi John Hurt og er nokkuð óvenjulegur af blúsara að vera fyrir þær sakir að hann er silkimjúkur, nánast kvenlegur í röddinni. Einhver mesti kassagítarsnillingur blús-sögunnar, og dásamlega djúpur og tilfinningaríkur söngvari. Mörg lög þessa mikla jötuns eru trúarlegs efnis, og er sálin í þeim þegar best lætur varla af þessari jörðu!

Það er nánast glæpsamlegt að ofangreindir meistarar skuli vera allt að því óþekktir utan þröngs hóps blús-unnenda, á sama tíma og margir svokallaðir "músíkantar" njóta heimsfrægðar þrátt fyrir að vera jafn gersneyddir tónlistarhæfileikum eins og kartafla. En förum ekki nánar út í þá sálma, og nefnum engin nöfn - lesendur mega gamna sér við að giska á við hverja er átt.

Hvet ég alla sem línur þessar lesa til að sökkva sér ofan í undraheim blússins - það er svo sannarlega fyrirhafnarinnar virði!