Maður er manns gaman

Sú var tíðin, einkum á unglingsárum mínum, að ég var ansi einrænn og dulur og vildi helst að annað fólk léti mig algjörlega í friði svo ég gæti sinnt mínum hugðarefnum í einrúmi.

En í dag hefur málið snúist svo til algerlega við. Nú er það svo að ef ég er fjarri mannlegu samneyti í nokkurn tíma fer ég að finna fyrir ömurlegu tómi hið innra; ginnungagapi sem ekkert getur fyllt upp í nema samskipti við annað fólk.

Auðvitað er líka ágætt að eiga nokkrar stundir út af fyrir sig til að lesa, skrifa, íhuga, biðja o.s.frv. En við manneskjurnar erum félagsverur að upplagi, og ekkert stuðlar fremur að gleði og andlegum þroska en samgangur við annað fólk í öllum þess óendanlega og dásamlega margbreytileika.