Nokkur orð um kærleikann og mótsetningu hans

Vér erum stödd hér á jörðu í þeim einfalda tilgangi að vinna að algerum sigri kærleikans yfir vonskunni.

- En þessi tilgangur felur í sér að andstæða kærleikans verður óhjákvæmilega að vera til staðar einnig, og ástæðu þess má lýsa með svofelldum orðum:

Kærleikurinn er í eðli sínu mildur, blíður, nærgætinn og óendanlega umburðarlyndur. Það er algerlega mótstætt náttúru kærleikans að neyða nokkra veru til nokkurs – og allra síst til þess að velja kærleikann. 

Og auk þess kemur til sögunnar sá þáttur að verur sem neyðast til að velja kærleikann, þ.e. sem eru fyrirframforritaðar til að vera kærleiksríkar, eru bara vélmenni en ekki sann-kærleiksfullar verur sem kjósa kærleikann sjálfar, án nokkurrar ytri þvingunar. Valfrelsi er ófrjávíkjanleg forsenda réttnefnds kærleika.

Kærleikurinn leyfir öllu að vaxa og dafna í eigin mætti og á eigin forsendum, jafnvel þótt það þýði hræðilega hryggð fyrir kærleikann (annað heiti á Guði) þegar verurnar sem hann elskar og þráir að öðlist einnig kærleikann kjósa andstæðu kærleikans.

En til þess að verur þessa heims hafi það valfrelsi, sem kærleikurinn útheimtir samkvæmt því sem hér að ofan segir, þá verður þeim að vera fyllilega frjálst að kjósa það sem kærleikanum er andstætt; en það sem kærleikanum er andstætt er það sem við köllum ´hið illa´: hatur, reiði, hefnigirni, blóðþorsti, fyrirgefningarleysi og annað þess háttar, sem allt á rót sína að rekja til grunnmótstæðu kærleikans: klofnings, sem er annað heiti á vonsku og þjáningu (því kærleikurinn er í eðli sínu eining og hamingja, og það er augljós staðreynd að vonskan og þjáningin stafa eingöngu af skorti á einingu og hamingju).

Og þetta vort bráðnauðsynlega valfrelsi milli vonsku og kærleika er öll ráðgátan bakvið tilvist vonskunnar í veröld sem alkærleiksríkur Guð hefur skapað.

Forsenda kærleika og samúðar í annarra garð er að elska og hafa samúð með sjálfum sér. Við elskum annað fólk vegna þess að við sjáum í því endurspeglun þeirrar fegurðar sem býr í okkar eigin brjósti. Án þessa elskuverðleika í voru eigin hjarta værum við ófær um að sjá nokkuð elskuvert við aðra manneskjur. 

 

Þegar ég skoða mína eigin þjáningu, þ.e. geðsjúkdómssögu mína, þá sé svo skýrt að hún stafar eingöngu af klofningi. Í villu minni leit ég svo á að hið andlega og hið veraldlega væri algerlega aðskilið, og til þess að öðlast hið fyrra þyrfti ég að hafna alveg hinu síðara. Þetta leiddi til þess að ég varð klofinn milli andlegs og jarðnesks veruleika, og festist í höfðinu á mér og skáldaði þar upp heim sem hefur ekkert að gera með það sem geðheilt fólk kallar raundóm – og þessi sjálfuppdiktaði heimur var mestanpart þjáningin uppmáluð. Sjúkdómsheitið ´geðklofi´ er því fyllilega viðeigandi í mínu tilviki.

Vissulega er það líka rétt að sálarkrankleikinn fól einnig í sér ýmsar glefsur af ósviknum andlegum raunveruleika. En þessar glefsur voru svo blandaðar alls kyns fáránlegum og hræðilegum ímyndunum að hið góða sem í þeim (glefsunum) kann að hafa falist drukknaði gersamlega.

Nú þarf ég bara að læra að integrera hið andlega og hið veraldlega með heildarsýn á alla hluti sem ekki leyfir neinn klofning neinsstaðar. Binda saman himin og jörð, sem er hið eiginlega markmið með veru vorri á þessari plánetu, sama hve óvitandi þorri fólks er um það takmark.

 

Að því kemur að lokum í þroskaferli okkar allra að við yfirstígum klofninginn / þjáninguna algerlega í eigin lífi, og verðum fyllilega integreraðar verur uppfullar af einingu og kærleika. En við þetta hverfur ekki þjáningin, heldur eykst fremur margfalt, þar sem eininginn og kærleikurinn hafa óhjákæmilega í för með sér algjöra meðlíðan og gertæka samúð með öðrum verum sem fastar eru í klóm klofnings / þjáningar.

 

Kvöl annarra verður okkar eigin kvöl, rétt eins og kvöl okkar allra er kvöl Guðs.

Athugasemdir

[Steinunn Helga Sigurðardóttir, 3.7.2008 kl. 21:00]

einlæg og falleg færsla.

það er nefnilega málið að hluti af kærleikanum og stór hluti er hamingja, eða lifa og vera Ljós og í gegnum mig og þig og aðra að skýna Ljósinu Kærleikanum til Jarðar.

Að lifa með meðbræðrum okkar og systrum hérna á Jörðinni og skýna Kærleikanum.

Því betur sem manneskjan er integreret, þar að segja persónuleikinn tengdur við sálina því meiri Kærleika skýn manneskjan til annara sem eru með til að lyfta vitund mannkyns.

Það besta til að verða heil, er að vera hamingjusamur !

Kærleikur til þín

steina 

[Sigurjón, 4.7.2008 kl. 05:43]

Góður pistill hjá þér Kári.  Ég hef ekki lesið þá hjá þér í nokkurn tíma og biðst ég afsökunar á því.

Þú segir: ,,Kærleikurinn leyfir öllu að vaxa og dafna í eigin mætti og á eigin forsendum, jafnvel þótt það þýði hræðilega hryggð fyrir kærleikann (annað heiti á Guði)"

Þetta er svosem ekki í andstöðu við okkar guðfræði á vesturhveli jarðar.  Nú eru margir sem trúa á guð í Afríku, en eru jafnframt að drepast úr hungri.  Hvaða tilgangi þjóar það?  Ekki er það fólk í andstæðu við kærleikann?  Það fólk sem deyr úr hungri í mið-Afríku er margt hvert trúað og jafnframt aðframkomið af hungri og þorsta.  Hvers á það að gjalda?

Ég ætla ekki að gera lítið úr neinum, en það er auðvelt fyrir okkur forgjafarfólk að tala um kærleika þegar þeir sem ekki njóta sömu forréttinda svelta heilu hungri og líða skort.

Gefum okkur mann í Eþíópíu sem er kærleiksríkur og brosir til allra meðan hann deyr úr hungri.  Hvers bættari er hann?  Hann deyr hvort sem er.

Ég leyfi mér að efast um að nokkur velji sér hið illa.  Ef þú hefur rétt fyrir þér: Hvað hefur sá illi að græða?

Það eru margar spurningar sem þarf að spyrja.  Ég kýs að hafa einindi eins og guð ekki í flimtingum.

Ég vona að þú skiljir hvað ég er að fara...