Takmarkið er fullkomnun í fullkomnu jafnvægi

Markmið það er Guð og vor eigin sál setja oss með vorri óralöngu keðju jarðvista er hvorki meira né minna en að þroska, fegra, dýpka og fullkomna alla eðlisþætti vora og ná óaðfinnanlegu jafnvægi milli þeirra.

Ef við föllumst á ofantalið verður auðveldara en ella að finna braut þá sem við verðum að feta í þessu lífi: hún er einfaldlega sú manneskjan rannsaki sjálfa sig ofan í kjölinn af eins mikilli skarpskyggni og heiðarleika og henni er unnt, beri kennsl á kosti sína og galla, styrki sína og veikleika, og vinni svo sleitulaust að því að efla þá þætti sem vanþróaðir eru, með þeirri einföldu en djúpu aðferð að setja dyggð upp á móti ódyggð. 

Ef við erum of heimsk þurfum við að efla vitsmuni og skynsemi; ef við erum of kaldhjarta þurfum við að tendra og dýpka tilfinningalífið; ef við erum of óákveðin og tvístígandi þurfum við að auka viljastyrkinn; ef við erum of einhliða vitsmunaleg þurfum við að virkja innsæi og visku; ef við erum of innhverf þurfum við að íhuga minna og gera meira; ef við erum of úthverf þurfum við að gera minna og íhuga meira; ef við erum of varkár þurfum við rækta með okkur meiri áræðni; ef við erum of hvatvís þurfum við að ala með okkur meiri fyrirhyggju; ef við erum of mikið með hugann í háloftunum þurfum við að öðlast meiri jarðtengingu; ef við erum of einskorðuð við hið jarðneska þurfum við að opna hugann meira fyrir andlegum háloftum; ef við erum við of lélega líkamsheilsu þurfum við að styrkja skrokkinn með því sem til þarf: betra mataræði, meiri hreyfingu o.s.frv. Og þannig mætti lengi áfram telja.

Og er lokamarkmiðið með öllu þessu að reyna að ná fullkomnum ballans milli allra eðlisfaktoranna.

Af ofansögðu er ljóst hve mikil viska er fólgin í spakmælunum fornu: ´sjálf(ur) leið þú sjálfa(n) þig.´ Því engin vera getur betur en þú sjálf(ur) svarað spurningu allra spurninga: í hverju er mér ábótavant, og hvað ber mér að rækta umfram annað í núverandi lífi?

Og umfram allt: ekki missa kjarkinn þótt vankantar ykkar virðist óyfirstíganlegir í þessu lífi. Höfum hugfast að það tekur margar hundruðir æviskeiða að fullkomna sig, og því skulum við ekki láta hugfallast þótt framfarir þær sem við getum tekið í þessu lífið virðast sorglega míkróskópískar miðað við þau ógurháu markmið sem við verðum að setja okkur. Munum að við höfum alla eilífðina frammi fyrir okkur!

Með þessa eilíðarsýn fyrir augum sjáum vér greinilega að engin góð viðleitni mun fara forgörðum þegar heild hlutanna er höfð í huga. Mjög er ósennilegt að vér getum orðið perfekt á núverandi æviskeiði voru, en margt smátt gerir eitt stórt og því mun sá tiltölulega agnarlitli þroski sem vér getum öðlast í þessu lífi (og hverju einstöku lífi öðru) verða í fyllingu tímans rýr en þó ómissandi stuðull að endanlegum sigri hins sanna, góða og fagra í allri veru vorri. 

Það er nóg að stíga út á brautu sjálfbetrunar í dag og einsetja sér að feta stíginn til fullkomnunar, því segir ekki máltækið að ´hálfnað er verk þá hafið er´?

Athugasemdir

[Steinunn Helga Sigurðardóttir, 27.6.2008 kl. 20:08]

já leiðin er reynsla sem kemur til okkar þar sem þörf er. við fáum þau verkefni sem þörf er á hverju sinni til að þroska þær hliðar sem nauðsinlegar eu hverju sinni, ef ekki tekst til nú tökumst við á við það næst. við erum eitt með móður jörð, engin meiri en annar en á  misjöfnum aldri og þarf af leiðandi eru sumir með meiri reynslu en aðrir.

við erum eitt með móður jörð, dýraríkinu, plönturíkinu og mineralríkinu.

Kærleikur til þín !

steina

[Ólafur Aron Sveinsson, 27.6.2008 kl. 21:10]

Aha! Afar skemmtilegt bróðir...

Leyfist mér að bæta við að fullkomið jafnvægi felst í fullkomnum kærleika. Fullkominn kærleikur er eðli andans og þar afleiðandi kjarni verundar allra manna, en línudansinn er engu að síður leikfimi hugans í raunbirtingunni til að finna samræmi við lögmál andans sem liggja handan við tvískiptinguna. Hins vegar er krafan um fullkomnum afsprengi hugans og getur verið einn versti óvinur okkar að sönnum vexti. Ég hef sjálfur brent mig á því margoft.

   Við getum hins vegar fundið fullkomnun í miðjum ófullkomleikanum, með því að draga í land alla dóma og væntingar, kröfur og skilyrði og orðið eitt með þeim hluta af sjálfum okkur sem þegar er og hefur alltaf verið fullkominn.

  Þá fellur eftir náttúrulegum lögmálum allt í ljúfa löð og við vöxum í áreynslulausu jafnvæg til meira og meira af okkar sanna sjálfi.