Kenningin ljóta

Fyrr í dag horfði ég á Youtube - myndband með bandaríska sjónvarpsprédikaranum Jimmy Swaggart, er bar yfirskriftina "Hell is no joke". Inntak myndbands þessa er að mestu leyti yfirlýsingar guðsmannsins þess efnis að helvíti sé til í raun og veru, og að allar þær manneskjur (þ.e. effektíft langmestur meirihluti manna) sem ekki trúi á fórnardauða Krists á krossinum séu á hraðvegi til heljarelda.

Ég hef áður í bloggskrifum mínum fjallað um þá kenningu að Kristur hafi dáið á krossinum til taka saklaus út refsinguna sem við hefðum annars þurft að þola fyrir syndasekt okkar - og að friðþægingarfórn þessi sé ekki skilyrðislaus, heldur þurfum við að trúa á hana til að hún taki gildi.

Eins og ég sagði í fyrri skrifum mínum um þetta mál þá stenst kenning þessi ekki rökræna gagnrýni. Þetta er rétt eins og ef ég gengi inn á Litla-hraun og byðist til að sitja í steininum saklaus í stað þeirra manna sem þar dúsa. Réttlætisvitund okkar mannnanna yrði stórlega misboðið ef fangelsisyfirvöld féllust á þetta boð mitt - og eigum við að trúa því að guð hafi lakari réttlætiskennd en við misvitrar manneskjurnar?

Og þá komum við að áðurnefndum hótunum Swaggarts um óþrotlega helvítisvist fyrir alla þá sem ekki trúa: Hvers konar guð er það sem gerir trú á fráleita kreddu (friðþægingardauða Krists) að úrslitaatriði um eilíf örlög okkar? Hvers konar guð er það sem dæmir langflest fólk til ævarandi kvala í vítislogum, fyrir þá fáránlega léttvægu sök að það hafi ekki trúað á fyrrnefnt absúrd-dogma?

Nei, það er svo sannarlega enginn guð sem hagar sér svo, heldur bara djöfull!

Sannleikurinn er auðvitað sá að ekki einu sinni viðurstyggilegustu illvirki manna í jarðlífinu myndu verðskulda eilífa refsingu í helvíti, því hvaða réttlæti er í eilífri hegningu fyrir tímanlegar misgjörðir?

Kenningin ljóta (eins og ég nefni helvítisboðskap Swaggarts og skoðanasystkina hans) er almennt séð á mjög hröðu undanhaldi í kristindómi samtímans - og er það svo sannarlega vel! En ekkert getur bætt fyrir þær ólýsanlegu sálarkvalir sem þessi viðbjóðslega og með öllu óguðlega kenning hefur bakað milljónum manna í aldanna rás: þann lamandi ótta að maður sjálfur og ástvinir manns séu á leið til heljar, eða séu jafnvel þegar komnir þangað ef þeir eru látnir.

Ps. Sumir kristnir söfnuðir vorra tíma hafa reynt að milda boðskapinn með því að kenna að fólk dæmist ekki til eilífrar helvítisvistar fyrir að trúa ekki, heldur "einungis" til eilífs dauða. Við þessu segi ég bara: bita munur en ekki fjár! 

Athugasemdir

[Hafþór H Helgason, 22.5.2008 kl. 16:20]

Helvíti er hugarástand rétt eins og himnríki.

[Swami Karunananda, 22.5.2008 kl. 16:40]

Sammála! Helvíti er ekki staður, heldur hugarástand - og ekkert hugarástand er eilíft, og hugarástandi má alltaf breyta til hins betra. Það er því ekkert til sem heitir ævarandi og óafturkræft helvíti - slíkt er aðeins til í brengluðum hugum trúarfanatíkera!

[. (IP-tala skráð) 30.5.2008 kl. 22:50]

Segir ekki Jesús einmitt að Ríkið er innra með yður? :)

[. (IP-tala skráð) 30.5.2008 kl. 23:02]

Það er eitt sem kristnir eiga það til með að gleyma þegar þeir ræða um fórn Krists.

Það er að Kristur vissi frá byrjun að hann yrði krossfestur fyrir að boða þá endurnýjun andans sem hann gerði. Í mínum huga felst endurlausnin einmitt í því að Jesús fórnaði sér til að geta boðað kærleiksboðskapinn og það er þessi boðskapur sem frelsar menn þegar þeir af meðvituðum og heilum hug taka við honum og framfylgja en ekki í því að þylja blint upp einhver orð og halda að maður sé allt í einu laus allra mála.

Raunverulegt frelsi krefst vinnu.

Bestu kveðjur 

[. (IP-tala skráð) 30.5.2008 kl. 23:03]

Vorum einmitt að ræða eðli helvítis og himnaríkis hér