Er hægt að glatast?

Hótunin um eilífa glötun ef fólk þóknist ekki Guði hefur verið snar þáttur í mörgum trúarbrögðum í sögunnar rás, og er enn mjög áberandi í boðun ýmissa kristinna safnaða hérlendis sem erlendis.

En í ljósi hinnar æðri visku er engin slík ævarandi glötun hugsanleg!

Satt er það að menn geta hert hjarta sitt gegn öllu guðlegu og breytt sjálfum sér í skelfilega djöfla - en það þýðir ekki að slíkt hafi í för með sér eilífa útskúfun úr guðsríki, af þeirri einföldu ástæðu að Guð er óendanlega þolinmóður og kærleiksríkur og útskúfar þar af leiðandi engum úr ríki sínu. Guð bíður eftir öllum, sama hve djúpt þeir sökkva.

Það kann að taka aldir, árþúsundir ellegar jafnvel ármilljónir fyrir hinn versta og hræðilegasta djöful að snúast á band kærleikans - en það mun gerast á endanum og ekkert getur komið í veg fyrir það.

Auðvitað þýðir ofansagt ekki að engu máli skipti hvort við veljum góða eða vonda stíginn í lífinu; þvert á móti er það fyrir öllu að við náum að tileinka okkur hinn guðlega kærleika sem allra fyrst, því þeim mun fyrr sem við gerum svo, þeim mun fyrr getum við hjálpað öðrum til að öðlast slíkt hið sama.  En sú dásemd sem ofantéð hefur í för með sér er að eyða hinum lamandi ótta um glötun og tortímingu sem svo sorglega margt trúað fólk er hrjáð - og sem það hótar gjarnan öðrum manneskjum með nema þær játi einhverjar heimskulegar trúarkennisetningar.

Athugasemdir

[Púkinn, 7.5.2008 kl. 15:20]

Svona hugleiðingar byggja á ákveðnum forsendum - menn verða að byrja á að trúa á tilvist "sálar", síðan á að "sálin" haldi á einhvern hátt áfram tilvist eftir dauða viðkomandi, og síðan þurfa menn að trúa því að til sé einhver ósýnilegur súperkarl sem þeir geta kosið að nefna "Guð" eða einhverju öðru nafni.

Púkinn hafnar öllum þessum forsendum þannig að hugleiðingarnar verða þá merkingarlausar að hans mati. 

[Swami Karunananda, 7.5.2008 kl. 15:41]

Sæll, púki. Þér er auðvitað frjálst að trúa eða trúa ekki því sem þér sýnist. En væri ekki mun skynsamlegra og heiðarlegra af þér að aðhyllast agnostík, þ.e. að játa því hvorki né neita að Guð og sálin séu til, fremur en hallast að atkífu trúleysi á tilvist þessara fyrirbrigða? Það er jú enginn efi í virku trúleysi, og efinn er það sem þú og skoðanasystkini þín beina helst gegn trúnni.

[Swami Karunananda, 7.5.2008 kl. 16:15]

Reyndar er helsti munurinn á þér og trúfólkinu sem ég fjallaði um í pistlinum sá að trúfólkið boðar að sumar / flestar manneskjur glatist, en þú kennir að allar manneskjur glatist (ef glötun er skilin sem eilífur dauði).

[Swami Karunananda, 7.5.2008 kl. 16:58]

(Eilítið nánari útskýring á fyrri athugasemd minni um orð Púkans):

Ef við efumst um tilvist andlegra fyrirbæra, er þá ekki rétt af okkur að efast einnig um afneitun þeirrar tilvistar? Hvorugt verður jú sannað beinum rökum af því tagi sem mannkynið viðurkennir almennt á þessu stigi þroskaferils þess.

Agnostík varðandi andlega hluti hlýtur að vera niðurstaða efans - ekki afneitun andlegra hluta.

[Swami Karunananda, 7.5.2008 kl. 17:58]

En annars eru rök þau er mannkynið almennt viðurkennir nú á dögum af tvennum toga: 1) reynsla skynfæranna fimm, og 2) vitsmunalegar ályktanir af henni.

Augljóst er að hvorugt þessara getur sannað né afsannað tilvist andlegra fyrirbrigða, og því hlýtur niðurstaða allra sem reiða sig alfarið á þessar tvær þekkingarleiðir að vera hin margtéða agnostík.