Ein lítil hugleiðing um eðli Guðs (takist þó ekki of alvarlega fremur en önnur orð)

Ef hægt væri að mynda sér einhverja marktæka hugmynd um Guð þá væri það helst sú að hann / hún / það sé hinn endanlegi einfaldleiki.

En þegar sagt er að Guð sé endanlegur einfaldleiki þá er það hið sama og að segja að hann / hún / það sé endanleg eining og yfirgripsmikilleiki.

Þetta stafar af þeirri staðreynd að einfaldleikinn er ævinlega yfirgripsmeiri og einingarríkari en flókinleikinn. Tökum dæmi: orðið ´epli´ er einfaldara og því yfirgripsmeira hugtak en orðin ´grænt epli´ sem er flóknara (samsettara) og þar af leiðandi þrengra konsept. Og orðin ´grænt maðkétið epli´ eru enn flóknara og því enn þrengra og yfirgripsminna hugtak en ´grænt epli´.

Ofangreint dæmi sýnir klárlega fram á að einfaldleiki og eining eru nánast samheiti.

Almennt má því segja að því einfaldari sem hugsunin sé, því nær Guði sé hún (svo framarlega sem hún er sönn á annað borð).

Er það ekki einmitt þetta sem Kristur átti við þegar hann sagði í Fjallræðunni að sælir séu fátækir í anda, því þeirra sé himnaríki? Eru fátækir í anda ekki bara þeir sem eru einfaldir og óbrotnir í hugsun? Og benda ekki orð Krists um að himnaríki tilheyri börnunum til hins sama? Það sem einkennir börn er jú hve yfirmáta einföld og óbrotin þau eru í sínum þankagangi.

Ef við skilgreinum Guð líkt og hér að ofan hefur verið gert, þá verður það ljóst að allar manneskjur eru í stöðugri leit að Guði, hvort sem þær gera sér það ljóst eður ei. Þetta á ekki síst við um vísindamenn, sem jafnan eru guðleysingjar á ytra borði. Eða hví eru vísindamenn sífellt á höttunum eftir einföldustu og yfirgripsmestu kenningunni? Hví hafa vísindamenn iðulega að leiðarljósi rakhníf Okkams, sem staðhæfir að ef allt annað er jafnt þá sé einfaldasta skýringin sennilega sú réttasta?

Það virðist eitthvað vera rótgróið í mannssálinni sem eggjar hana til að leita ævinlega einfaldleika fremur en flókinleika. Með öðrum orðum: að leita Guðs á öllum sviðum og í öllum kringumstæðum, þótt oft sé á ómeðvitaðan og ómarkvissan hátt.

En sleppum þessu þvaðri, enda ekki vitund hagnýtt! Þetta eru aðeins hugsanir, og ekki er unnt að hugsa sig til Guðs. Það eina sem gildir er að leita Guðs - á eins ódogmatískan, skoðanalausan, opinn, einlægan og barnslegan hátt og auðið er.

Ps. Til að forvarna öllum misskilningi skal rækilega undirstrikað að það að vera ´fátækur í anda´ eins og Kristur orðaði það er alls ekki að vera fáfróður, heimskur eða viskuvana. Þvert á móti eru andlega þróaðar verur iðulega bráðgreindar og stútfullar af visku. ´Andlega fátæktin´ er bara það að uppgötva þann sáraeinfalda grundvallarsannleika að Guð er til og að hún / hann / það er kærleikur - og beita síðan öllum hinum dásamlegu og margbrotnu tækjum vitsmuna og visku eingöngu í þágu þessa nauðaeinfalda fúndamentis tilverunnar.