Ekkert er manneskjan án meðsystkina

Til að efla ábyrgðartilfinningu okkar og skuldbindingu í garð annarra mannvera þá er hollt að íhuga það hve gersamlega við erum upp á tilveru annarra komin.

Maturinn sem við borðum, fötin sem við klæðumst, húsin sem við búum í, bílarnir sem við komumst á milli staða í, o.s.frv. o.s.frv. - allt er þetta vinnu annars fólks að þakka. Og að sama skapi er allur andlegur og sálrænn þroski okkar háður því að annað fólk sé til staðar - eða hvernig ættum við til dæmis að öðlast færni í að elska og fyrirgefa ef engar eru aðrar manneskjur til staðar fyrir okkur að elska og fyrirgefa?

Þegar maður hugleiðir þetta þá rennur það upp fyrir manni hve gersamlega fráleitt það er að ætla sér að ganga sinn ævistíg einn síns liðs, án tengsla og samfélags við aðrar manneskjur. Öll þurfum við á öllum öðrum að halda, og öll stöndum við í óendanlegri þakkarskuld við hvert annað.