Kærleikurinn - upphaf og endir alls!

Lesendur kærir! Getið þið ímyndað ykkur hversu dýrðlegt og undursamlegt það væri að elska öll meðsystkini vor svo brennandi, logheitum og óendanlegum kærleika að allar ávirðingar þeirra og misbrestir hverfa alfarið sjónum vorum, líkt og nóttin hverfur þegar sólin rís að morgni?

En nú gæti einhver spurt sem svo: "Allt þetta tal um kærleikann er gott og blessað. En er hugsjón skilyrðislauss kærleika ekki of hátt hafin upp yfir oss dauðlegar manneskjur? Er nokkur trygging fyrir því að svo háleitt og súblímt sálarástand sé yfirhöfuð mögulegt fyrir oss syni og dætur moldarinnar?"

Og ég svara: ég veit að kærleikurinn er ekki eintóm hylling eða skýjaborgir, vegna þess að ég hef sjálfur fundið fyrir honum í sálartetrinu á mínum bestu og fegurstu stundum. Þar hefur reyndar aldrei verið um að ræða varanlegt né stöðugt ástand, heldur aðeins stuttar og tantalíserandi glefsur; geislar sunnu en ekki sunnan sjálf. En ef sólargeislinn er til, þá hlýtur sólin einnig að vera til, ekki satt?