Vegsemd þess og vandi að vera manneskja

Í gervöllum alheiminum fyrirfinnst ekki meiri heiður og forréttindi en að fæðast sem manneskja. Meira að segja æðstu og dýrðlegustu englar mega öfunda manneskjuna.

Hví er það svo? Vegna þess að manneskjan er eina veran í öllum alheiminum sem sameinar ídealt hinar miklu grunnandstæður tilverunnar, svo sem: höfuð og hjarta, vitsmuni og tilfinningar, karleðli og kveneðli - og síðast en ekki síst: efni og anda. Að sameina og samstilla þessi andstæðu skaut er hið úníka og vegsamlega markmið mannlegrar þroskabrautar; örlög og fyrirheit sem engin önnur vera í alheimi á hlutdeild í.

Hér má minnast á að aðalhelgitákn kristindómsins (og raunar búddismans og fleiri trúarbragða einnig), þ.e. krossinn, hefur í esóterískum skilningi meðal annars þá merkingu að tákna ofangreint hjónaband efnis og anda. Þannig symbólíserar lárétta strik krossins efnið, en lóðrétta strikið andann. Það er því engin tilviljun að ýmsar gerðir krossins, t.d. sú keltneska, draga hring utan um staðinn þar sem strikin tvö skarast, því sú skörun táknar mót efnis og anda og fullkomna aðlögun þeirra hvort að öðru, sem er það ægiháleita kúlmínerandi markmið sem öll mannleg framþróun stefnir leynt eða ljóst að. - En þetta er aðeins önnur leið til að segja að fullkominn kærleikur sé lokatakmark mannlegrar útvíklunar, því fullkominn kærleikur er í kosmískum skilningi ekkert annað en fullkomin samlögun og samstilling andstæðra en þó komplimenterra póla tilverunnar.

Hin ídeala mannvera, sú mannvera sem fyrir oss öllum á að liggja að verða einn dásamlegan dag, er bæði með máttugan og víðsýnan huga og hreint og djúpt hjarta; bæði með háþróaða vitsmuni og háþroskað tilfinningalíf; bæði með alla helstu kosti kveneðlis og karlnáttúru - og, síðast en ekki síst, bæði með höfuðið í skýjum himins og fæturna á dufti jarðar. Og í þessu undursamlega fyrirheiti er fólgin vegsemd þess að vera manneskja; en ekki síður vandi þess, þar sem það er óhnikandi lögmál í alheimi þessum að erindi og erfiði fylgjast einatt að; með öðrum orðum: því súblímara sem markmiðið er, þeim mun meira þarf að leggja á sig til að ná því.

En ef til vill eru mesta vegsemd og dýpsti vandi manneskjunnar í því fólgin að henni er algerlega í sjálfsvald sett hvort hún kýs að vinna að ofangreindu fullkomnunarástandi sínu, sem kristindómurinn nefnir´sáluhjálp´.

 

Athugasemdir

[. (IP-tala skráð) 18.2.2008 kl. 12:41]

Mjög skemmtilegar pælingar :)

En svo er tvennt - er eitthvað lokatakmark eða er ekki þróun og þroskun mannsins án enda, þ.e.a.s. ef við lítum á t.d. Krist sem ákveðna fyrirmynd þá getum við að eilífu unnið að því að líkjast honum og munum að sjálfsögðu uppskera eins og við sáum en, samkvæmt mínum skilningi, munum við aldrei ná að verða eins og hann. Þetta er eins og sólin og tunglið - sólin er uppspretta ljóssins meðan tunglið einungis endurspeglar ljós sólarinnar.

Svo er seinna atriðið og það er að hver sá sem segist hafa náð takmarkinu sem þú lýsir hér að ofan er líklega ákaflega langt frá því í rauninni

Bestu kveðjur,
Jakob

[Swami Karunananda, 18.2.2008 kl. 18:34]

Persónulega held ég að þróunarbraut manneskjunnar sé óendanleg, og að það sem ég kalla í pistlinum ´fullkomnun manneskjunnar´ sé í raun aðeins ákveðinn, merkur áfangi á hinni endalausa þroska- og fegrunarleið mannverunnar. Þegar fullkomnun er náð á hinu mannlega plani þá ljúkast aðeins upp nýjar þroskaleiðir í endalausum víðernum alheimsins, og þannig áfram slyndrulaust.

En varðandi það sem þú segir um að við munum aldrei ná að líkjast Kristi: er ekki hermt eftir Honum í Nýja testamentinu eitthvað í þá veru að við (hin almennu börn jarðar) munum gera stórkostlegri verk en Hann? Og aukinheldur: spyr Hann (eða Páll Postuli, ég man ekki hvor) ekki okkur manneskjurnar eitthvað á þessa leið: "Vitið þið ekki að þið eruð guðir?"

En þú hefur hárrétt fyrir þér í því að sá sem segist hafa náð lokatakmarki hinnar mannlegu þróunarbrautar (sem er þó, eins og að ofan segir, aðeins hliðið að enn annarri og æðri þróunarbraut) er líkast til ákaflega fjarri því að hafa náð því í raun. Þeir sem vita, tala ekki; þeir sem tala, vita ekki (þessi síðasta málsgrein er heimatilbúin speki sem sækir í anda uppáhalds trúarrits míns, Bókarinnar um Veginn).

Alúðarkveðjur,

Kári Auðar Svansson