Hamingjan er ekki markmiðið

Þegar ein helsta hetja mín, söngvaskáldið bandaríska Bob Dylan, var eitt sinn spurður að því í blaðaviðtali hvort hann væri hamingjusamur, þá svaraði hann eitthvað á þessa leið: "Happy? What´s the point of being happy? Anyone can be happy."

Og það er einmitt lóðið. Hvaða þulli sem er getur verið hamingjusamur. En tilvera vor á þessari jörð snýst ekki um hamingju í skilningnum ánægja eða þægindi eða vellíðan. Hún snýst um andlegan vöxt. Og andlegur vöxtur á sér stað alveg jafnt - og jafnvel miklu fremur - í gegnum hrakfarir og vanlíðan eins og í gegnum velfarnað og ánægju.

"Misery can be the greatest eye-opener" sagði vitur manneskja eitt sinn. Mannvera sem á við eintóma hamingju og sjálfsánægju að búa hefur engan hvata til sjálfsskoðunar né sjálfsgagnrýni né sjálfsbetrunar - svo ekki sé minnst á þá staðreynd að síhamingjurík manneskja getur aldrei fundið til með öðrum sem þjást. Vér líðum og kveljumst nefnilega ekki aðeins okkar sjálfra vegna, heldur einnig eða jafnvel aðallega (þegar vér erum komin nógu langt á hinni andlegu þroskabraut) annarra vegna. Eilíf hamingja og gleði getur aldrei orðið hlutskipti vort fyrr en allar aðrar verur í alheiminum njóta einnig eilífrar hamingju og gleði.