Til rækalsins með rex og pex!

Sífellt dregst ég nær og nær Búddisma, sem er í senn raunsæjastur og praktískastur allra trúarbragða (´no-nonsense religion´ eins og ágætur maður orðaði það).

Þekkingarfræðilegur útgangspunktur Búddismans er sú einfalda og spaklega staðhæfing að tal um það sem sé ofar öllu tali sé augljós vitleysa og tímasóun. Hvað stoðar eiginlega allt þetta agg og erjur um hvort Guð sé persónulegur eða ópersónulegur, eða hvort Guð sé yfirhöfuð til, eða hvort alheimurinn sé skapaður eða sjálfskapaður, og bla, bla, bla. Kíf og karp af þessu tagi hefur aldrei linað þjáningar nokkurrar veru, aldrei tendrað kærleikseldinn í brjósti nokkurrar veru, aldrei hjálpað nokkurri veru að skynja eilífðina.

Ég ætla hér að slengja fram einum orðskviði Búdda sem ég hef að vísu áður vitnað í á bloggsíðum þessum, en ´aldrei er góð vísa of oft kveðin´ hermir vísdómslegur málsháttur íslenskur, og því tel ég ómaksins vert að endurtaka nefndar orðskvið. Lýsir hann betur en margt annað andanum í kennisetningum þessa annars tveggja mestu andans risa mannkynssögunnar (hinn er vitanlega Jesús Kristur). En orðskviðurinn hljóðar svo:

´Hugmyndir okkar um eilífðina eru álíka nytsamlegar og hugmyndir fuglsunga um veröldina fyrir utan eggið áður enn hann brýst gegnum skurnina´.

Að lokum hyggst ég varpa fram annarri tilvitnun í meistara Búdda sem er sérlega relevönt hvað varðar þrætubækur þær sem minnst var á í annarri efnisgrein pistils þessa. Ívitnun þessi er sérsniðin handa öllu því fólki sem af einhverjum ástæðum finnur sig knúið til að andæfa því sem það telur rangt hvað viðvíkur téðum þrætubókarefnum:

"Að hallmæla sannleikanum er líkt og að hrækja upp í himininn. Það skaðar himininn auðvitað ekki neitt, en slumman lendir aftur í fési þess sem skyrpir."

Semsagt: þvættingurinn dæmir sig sjálfur og því skulum við forðast allt þras og þref!