Vont er vit ef of sterkt er

Við lifum í samfélagi þar sem allt gengur út á að þroska og efla vitsmuni fólks.

En hvers virði er það í raun að vera með háþróaða vitsmuni, þegar grannt er skoðað?

Oft virðist mér það vera staðreynd að þeim mun greindara sem fólk er, þeim mun meiri þjáningar þurfi það að þola í lífinu.

Það mætti jafnvel skilgreina þjáningu sem hugrænan sársauka; þ.e. sársauka sem ýmist einskorðast við hugann eða sem hugurinn bætir ofan á hverja þá líkamlegu ellegar tilfinningalegu kvöl er til staðar kann að vera.

Og ef sú skilgreining er rétt þá gefur augaleið að þeim mun ráðríkari sem hugurinn er í lífi manna, þeim mun meira er svigrúmið fyrir þjáningar.

Lítið t.d. á fólk með Downs-heilkenni og aðrar áþekkar ´þroskaskerðingar´: þetta yndislega fólk er yfirleitt alsælt með tilveruna og hlutskipti sitt í henni.

Skyldi það ekki stafa af því að téðar manneskjur eru ekki með sterkan huga til að fokka öllu upp líkt og hjá okkur sem hlotið höfum þá bölvun að burðast með öfluga vitsmuni?

Ef endurholdgun er staðreynd þá bið ég heitt til almættisins um að fá að fæðast ´þroskaheftur´ í næstu jarðvist!

(Og endilega kommentið þið nú ef þið hafið eitthvað við efni pistils þessa að athuga, hvort sem það er hrós eða skammir! Það er einmanalegt að dæla út þessum bloggfærslum og fá aldrei neina endurgjöf (´feed-back´) frá lesendum . . .).