Af óæskileika iðrunar og eftirsjár

Gagnstætt því sem kristindómurinn hefur haldið fram í bráðum tvöþúsund ár þá eru iðrun og eftirsjá engar dyggðir heldur þvert á móti teikn um andlegan sjúkleika.

Eða hvaða gagn eða vit er í því að vola og væla yfir mistökum okkar, yfirsjónum, glötuðum tækifærum eða því að hafa látið glepjast af ´syndum´ eða ´freistingum´ (svo notuð séu tvö algeng orð úr kristinni termínólógíu, hverra merking er nokkuð óljós í huga þess er línur þessar ritar)?

Ef þú fellur á göngu þá eyðirðu engum tíma í að liggja á jörðinni og gráta það að hafa fallið heldur stendur snarlega á fætur aftur og heldur göngunni áfram. Og þetta á við hversu oft sem þú dettur á göngunni.

Og þetta gildir líka á metafórískan hátt: ef þú fellur fyrir ´synd´ eða ´freistingu´ eða gerir mistök ellegar dettur á einhvern annan hátt á lífsgöngunni þá ættirðu ekki að sóa neinum tíma né orku í að berja lóminn yfir því að hafa fallið - þú einfaldlega reisir þig aftur á fætur og heldur áfram að ganga eins og ekkert hafi í skorist.