Tvo þarf fætur til gangs

Um það atriði hvort eigi að hafa forgang: aspirasjónin upp til guðs eða þjónustan við náungann, eru deildar meiningar.

Á öðrum öfgaendanum eru þeir sem halda því fram að (með orðum Þórbergs Þórðarsonar) ´sönn guðstrú sé að gleyma guði í umönnun fyrir velferð mannkynsins´, en á hinum öfgaendanum eru þeir sem vilja meina að öll viðleitni til að bæta heiminn sé þýðingarlaus hringavitleysa dæmd til að mistakast (og jafnvel líka tálsýn frá éginu klædd í altrúískan búning), og að eina markmið og inntak mannlegs lífs sé að öðlast meðvitað samband við guð.

Sjálfur hallast ég að því að það sé enginn absólútismi í þessum efnum, og raunar lít ég svo á að viðleitnin til að nálgast guð meira og meira á annan bóginn, og viðleitnin til að hjálpa þjáðum heimi á hinn bóginn, séu eins og tveir fætur á mannslíkama: hvorugur getur gengið án hins.

Við megum semsagt ekki vera svo upptekin af guði að við gleymum að þjóna veröldinni, og heldur ekki vera svo upptekin af að þjóna veröldinni að við gleymum guði.

Þessu er best lýst með gamla orðatiltækinu: "Höfuðið í skýjunum en fæturna á jörðinni".

Sífellt meiri kraftur frá guði gerir okkur æ hæfari til að starfa öðrum verum til heilla, og sífellt meira starf öðrum verum til heilla gerir okkur æ hæfari til að taka á móti meiri krafti frá guði.

Þannig lokast hringurinn í dásamlegu jafnvægi og einingu þar sem andstæðurnar reynast eftir alltsaman ekki vera neinar andstæður, heldur aðeins samstyðjandi pólar eins og sama fyrirbrigðisins.

Og þannig er farið með allar svokallað ´andstæður´ í heimi hér : þær eru (svo endurtekin sé líkingin hér að ofan) sem tvær fætur á mannsskrokki þar sem annar kæmist aldrei fet án hins.