Væn er hún veröld

Margar manneskjur eru með böggum hildar yfir því hve mikla þjáningu og ljótleika þær sjá í heiminum.

Um það vil ég segja þetta:

Það hve mikla þjáningu og ljótleika við sjáum í veröldinni er í raun sönnun þess þess að þjáningin og ljótleikinn eru afbrigðileg, því ef svo væri ekki myndum við ekki veita þessu tvennu svona mikla athygli.

Gleðin og fegurðin eru normið, sem sannast á því hve lítt við tökum eftir þeim: þetta tvennt er svo ríkjandi í heiminum að okkur þykir það algjörlega sjálfsagt og veitum því þar af leiðandi enga sérstaka athygli - ekkert frekar en þeirri staðreynd að himininn er blár.

Ef við hittum glaða manneskju þá dettur okkur aldrei í hug að spyrja: "hví ertu svona kát?". Gleðin er semsagt nokkuð sem við tökum alfarið sem sjálfsögðum hlut. Það er ekki nema þegar við hittum dapra mannveru sem við spyrjum í forundran: "hví ertu svona niðurdregin?".

Semsagt: gleðin og fegurðin eru hið eðlilega ástand, en þjáningin og ljótleikinn hið afbrigðilega ástand.

Með ofansögðu er auðvitað ekki sagt að við eigum að sætta okkur við ljótleika og þjáningu, ef það er á annað borð á okkar valdi að bæta þar úr. Ofantéðu er aðeins ætlað að blása hryggu og heimsósómaþenkjandi fólki von og gleði í brjóst með því að leiða því fyrir sjónir að heimurinn er að langmestu leyti fallegur og góður. Og það er hagur okkar allra að blása slíku fólki þvílíka sannfæringu í hjarta, því glöð og hugró og vonarfull manneskja gerir heiminum miklu meira gagn en mannvera sem er að bugast af sorg og harmi yfir því hvað veröldin er vond.