Já, hvert er svarið?

Undanfarið hefur tilhugsunin um dauðann sótt mjög á mig, og valdið mér allþungu hugarangri og sálarvíli.

Því hvað svo sem dauðinn er og hvað svo sem tekur við eftir hann (eða ekki), þá er ljóst að hann er endirinn á vorri jarðnesku tilveru, sem vér höfum flest í svo miklum metum; svo feykimiklum raunar að vér gerum nánast allt (jafnt sem einstaklingar og samfélag) til að framlengja hana eins og mögulegur kostur er.

Ég er farinn að halda að eina spurningin sem máli skipti sé þessi: hvernig bregstu við þeirri staðreynd að þú munt einn daginn deyja?

Svari hver fyrir sig.

(En ég veit um eitt sem tilhugsunin um óhjákvæmilegan dauða minn knýr mig til að gera: að rífa niður alla varnarveggi tortryggni og særanleikahræðslu sem skilja mig frá meðsystkinum mínum á jörðu þessari, svo ég geti með því niðurrifi átt innilegt og fölskvalaust sálufélag við þau).